Suderland

Występowanie na terenach wiejskich - Nie wiadomo, na pewno nie więcej niż 407256 osób i nie mniej niż 14396 (2024)
Występowanie na terenach miejskich - Nie wiadomo, na pewno nie więcej niż 407256 osób i nie mniej niż 14396 (2024)
Łącznie występowanie na terenach całego kraju - Nie wiadomo, na pewno nie więcej niż 407256 osób i nie mniej niż 14396 (2024)
Największa występowalność - Miasto Jassena
Najmniejsza występowalność - Reszta kraju
Niestety nie wiadomo ile dokładnie osób należy do innych wierzeń monoteistycznych. Jeśli doliczymy Buddyzm to to liczba nie jest mniejsza niż 14396 mieszkańców. Można założyć, że liczba wyznawców jest mniejsza niż 50 tysięcy w skali całego kraju. I największe skupisko to miasto Jassena.

Data Powstania - Od czasów reformacji, ale pewne elementy można doszukiwać w czasach starożytnych
Liczba wiernych - 1344458 osób (10,105 %)
Liczba istot Boskich - Bóg Stwórca w formie bezosobowej
Dogmaty - Deizm jest koncepcją filozoficzną skupioną wokół wiary w istotę najwyższą, który stworzył świat, ale w niego nie ingeruje.
Klasyfikacja religii - Chrześcijaństwo -> Reformacja
Odniesienie do nieistniejącej rzeczywistości - Deizm
Miejsca gdzie wiara dominuje - Nantes
Symbole - https://i.imgur.com/Ei0wz4g.png

Historia Deizmu w Suderlandzie nigdy nie została dokładnie opisana. Była opisywana w opisach miast. Można założyć, że Deizm pojawił się w czasach powstawania NKS, jak nurtu religijno-filozoficzny. Występuje we wszystkich miasta, zwłaszcza w większej ilości w zachodniej części kraju.

Pewną formę deizmu reprezentowali w judaizmie saduceusze, którzy nie wierzyli w istnienie świata duchowego poza samym Bogiem (Dzieje Apostolskie 23:8) oraz w zmartwychwstanie (Mateusza 22:23), odrzucając prawdopodobnie tym samym wiarę w Sąd Ostateczny i życie pozagrobowe.

Elementów deizmu można także doszukiwać się w różnych szkołach filozoficznych starożytnej Grecji. Za najstarszą filozoficzną szkołę, która wyznawała deizm, trzeba uznać epikurejczyków, którzy uznawali, iż bogowie istnieją, lecz nie są zainteresowani losem świata ani człowieka i nie ingerują w dzieje świata. Według nich nie ma potrzeby bać się gniewu bogów ani oddawać im czci.

Jednak zasadniczy nurt deizmu powiązany jest z XVIII-wieczną Europą po czasach reformacji kiedy spory między różnymi odłamami chrześcijaństwa dotyczyły m.in. osiągnięcia zbawienia i eschatologii. Deiści przyjmowali najczęściej, że zbawienie można zapewnić sobie przez prawe życie, zgodne z nakazami religii naturalnej. Deizm zanegował twierdzenia chrześcijańskiej wiary o tym, że natura ludzka jest zraniona przez grzech, zepsuta. Odrzucił doktrynę o grzechu pierworodnym. Religia deistów zawierała więc wiarę w Boga bezosobowego, rozumianego jako przyczynę metafizyczną świata, oraz cnoty moralne i nieśmiertelność.

Tak rozumiany Bóg nie ingeruje w stworzony świat. Deizm nie jest zwartym systemem ani szkołą filozoficzną. Rozpowszechnił się głównie w Europie, a także w Ameryce Północnej.

Deiści nazywani niekiedy bywają agnostykami poznawczymi z uwagi na to, że wyznawali pogląd, iż bezpośrednie poznanie duchowej siły sprawczej nie jest dostępne dla człowieka. Religia deistów zawierała więc wiarę w Boga bezosobowego, rozumianego jako przyczynę metafizyczną świata, oraz cnoty moralne i nieśmiertelność. Dogmatom przeciwstawiono wolne rozumowanie i psychologię. Religia taka była wolna od duchowieństwa i wszelkich elementów, które uznano za mitologiczne, magiczne i spekulatywno-teologiczne. Odrzucono Kościół jako taki i Pismo Święte jako tekst natchniony. Zamiast tego inspirowano badanie historyczności tekstów biblijnych i rozległe racjonalistyczne interpretacje jej poszczególnych części.

Również pojęcie Opatrzności Bożej nie mieści się w systemie deistycznym, gdyż zakłada on, że Stwórca, stworzywszy świat, pozostawił go samemu sobie. Z kolei inni twierdzą, że Bóg, znając wolę i modlitwy człowieka jeszcze niestworzonego, mógł dobrać cechy i determinizm świata, oraz aktywność Syna i Ducha Świętego już w momencie jego tworzenia

Występowanie na terenach wiejskich - 764470 osób (9,216 %) (2024)
Występowanie na terenach miejskich - 579988 osób (11,577 %) (2024)
Łącznie występowanie na terenach całego kraju - Deizm - 1344458 osób (10,105 %) (2024)
Największa występowalność - Miasto Nantes
Najmniejsza występowalność - Wschodnia część kraju
Co 10 mieszkaniec Suderlandu uważa się za Deiste. Większy odsetek jest na terenach miejskich niż wiejskich, w mieście Nantes prawie połowa mieszkańców uważa się za Deistów. Na terenach miejskich procentowy udział Deistów jest mniejszy niż na terenach miejskich. Większość zlokalizowana jest w zachodniej części kraju, a im bardziej na wschód tym odsetek zmniejsza się.

Data Powstania - Od czasów starożytnych
Liczba wiernych - 860702 osób (6,469 %)
Liczba istot Boskich - Brak uznawania jak i Jednego jak i Wielu
Dogmaty - Brak wiary w istnienie jednego bądź wielu bogów czy też odrzucający wiarę w stwórcę
Klasyfikacja religii - Brak, odrzucanie religii
Odniesienie do nieistniejącej rzeczywistości - Ateizm
Miejsca gdzie wiara dominuje - Alacutro, Kioto, Moradores
Symbole - https://i.imgur.com/T0jALlS.png

Można się zastanawiać co w Encyklopedii Wyznań robi Ateizm, ale jak już było wspomniane na samym początku, celem tego jest opisanie kto w co wierzy i również z czym jest związanym. Nie można więc nikogo wykluczyć. Podobnie jak Deizm nie jest nigdzie opisane skąd może pochodzić to, ale porównując opisy miast z 2017 do 2024 to można zauważyć, że liczba zadeklarowanych ateistów wzrosła, co może oznaczać, że wielu zwątpiło widząc co się dzieje w ich miasta. Widać to zwłaszcza w mieście Kioto i Moradores, gdzie stopa życiowa tylko się zmniejszyła na przestrzeni ostatnich lat.

Tutaj warto również zaznaczyć, że Deklarowany Ateizm to nie jest ani jakaś forma bycia agnostykiem (potrzebny dowód) albo inna wariacja np. teizmu. Dana osoba po prostu zakomunikowała, że nie wierzy w żadne istnienie jednego czy wielu bogów. Ateizm nie jest tożsamy z antyteizmem i ruchem społecznym zwalczającym religie nazywanym nowym ateizmem. Taki osób nie odnaleziono w Suderlandie.

Początki ateizmu można doszukiwać w czasach starożytnych, ale i wcześniej kiedy ktoś nie czcił czegoś co inni czcili. Z perspektywy historycznej ateizm był ściśle związany z obrazem Boga i niekoniecznie oznaczał osoby, które zaprzeczały Jego istnieniu, ale również te, które nie uznawały, nie wyznawały lub nie przyjmowały wierzeń religijnych i kultów dominujących w ich porządku społecznym − takie jak Sokrates i Ksenofanes w starożytnej Grecji, chrześcijanie w okresie rzymskim lub „głupiec” w Starym Testamencie (Powiedział głupiec w swoim sercu: „Nie ma Boga”. Ps 14, 1), który mógł być nie tyle osobą niewierzącą, ile kimś, kto nie uznawał żydowskiego Jahwe.

Czasy reformacji, oświecenia, sekularyzacji, rewolucji francuskiej (pierwszego dużego ruchu politycznego opowiadającego się za wyższością ludzkiego rozumu jako boga) i rozwoju nauk przyrodniczych (zwłaszcza teorii ewolucji Darwina) stworzyły warunki dla dobrze uzasadnionej obrony ateizmu, który opowiadał się za stopniowym, mechanicznym i ślepym ewolucyjnym rozwojem wszechświata i życia, wyjaśniając w ten sposób naturę i ludzi. Ateizm jednak w tamtym okresie nie zyskał jeszcze takiej popularności jak deizm i agnostycyzm.

Dopiero w XX wieku ateizm zyskał szerokie i globalne uznanie − niektóre z jego bardziej eksponowanych przez media wersji nazwano „nowym ateizmem” (zwalczanie wiary), zwłaszcza mając na uwadze nurt reprezentowany przez tak zwanych „jeźdźców Apokalipsy”. Ich działania często ukierunkowane są na publikowanie książek i prowadzenie publicznych wykładów promujących idee ateistyczne, a także na podkreślanie znaczenia wykluczenia religii ze szkół itp.

Spośród głównych skupisk ateizmu, wyróżniają się dwa. Ateizm Teoretyczny i Praktyczny. Ateizm teoretyczny może przybierać formy ateizmu metafizycznego, teoriopoznawczego bądź ateizmu aksjologicznego. Ateizm metafizyczny obejmuje wszystkie doktryny, które przyjmują monizm metafizyczny (jednorodność rzeczywistości) i może on przyjmować (1) charakter bezwzględny (jednoznaczna negacja Boga) bądź (2) charakter względny (kierunek przyjmujący istnienie absolutu, który pozbawiony jest jednego z atrybutów właściwych Bogu, czyli transcendencji, osobowego charakteru bądź jedyności). Ateizm teoriopoznawczy neguje możliwość poznania Boga przez człowieka lub też możliwość rozstrzygnięcia problemu istnienia Boga – w tym wypadku mamy do czynienia z agnostycyzmem. Według tego stanowiska problem istnienia Boga jest nierozstrzygalny teoretycznie, ponieważ argumenty za i przeciw równoważą się jakościowo, a wszelka argumentacja na rzecz i przeciwko istnieniu Boga prowadzi do teoretycznych antynomii. Ateizm aksjologiczny (August Comte) obejmuje stanowiska, wedle których odrzuca się istnienie Boga na rzecz innych „wyższych wartości” traktowanych jako konkurencyjne w stosunku do Boga. Takimi wartościami mogą być Ludzkość, Nauka, Postęp, Historia, a przede wszystkim Człowiek.

Natomiast Ateizm Praktyczny jest postawą człowieka, który żyje tak, jakby Boga nie było, unikając wielkich pytań o przyczyny i cel swojego istnienia i nie uznając egzystencjalnych związków z Bogiem. Ateizm ten nie musi negować istnienia Boga, bowiem problem istnienia bądź nieistnienia Boga jest poza zasięgiem jego zainteresowań.

Ateizm pragmatyczny może przyjmować różnorodne formy:
- brak motywacji religijnej – wiara w bogów nie motywuje działań moralnych, religijnych lub jakichkolwiek innych;
- czynne wyłączenie problemu bogów i religii z dążeń intelektualnych i działań praktycznych;
- obojętność – brak zainteresowania związanego z problematyką bogów i religii;
- nieświadomość koncepcji bóstwa.